مردسپید/شعر ایذه

      روزگاری  زندگی  دشوار  بود                 دوستی یک طرد یک انکار بود

    روزگاری کوچ هیجاری نداشت                ایل می نالید و غمخواری نداشت

   خشکسالی سال ما را خورده بود                حاصل هشت سال ما را برده بود

   سال قحطی بود و جنگل  زیرتیغ                آب  باران  هم  زما می شد دریغ

  سال  قحطی بود و ما  میسوختیم                جز  عطش  چیزی  نمی آموختیم

  سال قحطی بودو صحرا بی علف               گله بی چوپان و چوپان بی هدف

  سال قحطی بود و  کوهستان  کبود             جز تب و تشویش و تابستان نبود

 دست ما داس و درو  کم  دیده بود             خشکسالی  سهم  ما  را  چیده بود

 لاشخورها،  لاشه ها ،     گودالها               آه   یاران   آه   از    آن   سالها!

 سهم ما یک دشت خالی بود و هیچ             قسمت  ما  هیچسالی  بود  و هیچ

 سال قحطی  بود و  جنگل  بی پناه             برگ  سبزی  هم  نمی روئید  آه!

 چند سال  با  خشکسالی  ساختیم              با کویری خشک  و خالی  ساختیم

 ناگهان  هنگامه ای   آغاز      شد             چشم  ما  مبهوت   چشم انداز شد

 ناگهان   تندیس  تنهایی    شکست             آخرین   سد   شکیبایی    شکست

  روز شد شب بار بست از کوی ما           صبح   آمد   خیمه   زد   پهلوی ما

  خشکسالی ها  پر  از  گندم  شوند          تشنگیها  زیر  باران     گم    شوند

  شوق رویش ریشه ی گل را گرفت          بیقراری   نبض   بلبل   را    گرفت

  زندگی  باز از  شکفتن   می سرود          از  هجایی  مثل   گفتن   می سرود

   از  زمین  خسته غیرت می شکفت         باغ حیرت،غرق حیرت می شکفت

  یک   نفر   اندوه    یاران را  شنید           دردهای  همتباران    را    شنید

  یکنفر    از     آب    از  آیینه گفت          از  بهار   از   صبح از سبزینه گفت

  یک   نفر   می گفت  باید ریشه بود         امتداد   سبز   یک    اندیشه   بود

  یکنفر  با  ما  ز  فردا گفت و صبح         آمد  از  پایان    یلدا  گفت   و صبح

  یک  نفر  بر  زخم ما مرحم گذاشت        روی   هر آلاله  یک  شبنم  گذاشت

                                                        داریوش مرادی

نشناختمت ! آه دلم وای نگاهم!

 ای گم شود این حافظه ی گاه به گاهم

 تبعید شدم بی خبر از سیب و درختش

 تفهیم نکردند چه بوده است گناهم

 در معرض یک حیرت گسترده ام ای قوم

 میدان بدهید از همه اطراف به آهم

 زیر سر بسیاری اتان است جنونم

 پشت سر بی تابی تان چشم به راهم

 ابلاغ من این زخم عمیق است اگر هست

 این بغض فرو خورده ی لال است گواهم

 دیروز سپیدار شدم صاعقه بارید

 امروز ببین کیستم این قدر سیاهم

 برخاستی و سبز شدم می شود ای خوب

 تکرار همین حادثه را از تو بخواهم

                                       داریوش مرادی

عزیزان پاره ی زخم مرا ققنوس می فهمد

تمام درد دلهای مرا فانوس می فهمد

صداقت آه! باور کن صداقت سالها مرده است

دگر آیینه هم آیینه را معکوس می فهمد

مگو افسوس! آخر این دل آسوده احوالت

کجا درد مرا با گفتن افسوس می فهمد

ببین بر ساحل طوفانی چشمت چه تنهایم

حبابی خسته را کی موج اقیانوس می فهمد

اگر چشم و دلی باشد همین یک جلوه هم کافی ست

دل حیران خدا را از پر طاووس می فهمد

و می دانم تو روزی بادل من انس می گیری

بلی اندوه انسان را دلی مانوس می فهمد

در این هنگامه ی ابری که شب هم بی تو دلگیر است

تمام درد دلهای مرا فانوس می فهمد!

تشنه از این جا گذشت ، عابر پایان سال

ساعتش از سنگ بود ، پیرهنش از سفال

تشنه از این جا گذشت ، تشنه: شبیه سراب

خسته از این جا گذشت، خسته شبیه خیال

روبرویش آب را بستی و گفتی : بمیر!

آه گلوی تو خشک ، وای زبان تو لال!

پیش تر از این "مباد"، روز و شبی داشتیم

صبح : صبوحی سپید ، عصر شرابی زلال

آب و هوای بهشت بس که هوسناک بود

دامنمان را گرفت ، وسوسه ای بی مجال

غفلت ناقابلی این همه کیفر نداشت

گندم گندیده ای ، خوردن یک سیب کال!

هستی و می بینمت ، بعد ولی نیستی

وهم بزرگی ست وای! شیون از این احتمال!

چشم تو خندید و عقل ، خود خوریش تازه شد

عشق چنین می دهد فلسفه را گوشمال!

در ته چشم تو سوخت روح گلاویز من

در ته چشم تو سوخت ، سوختنی بی سئوال!

 سکوت پنجره ها را نوشته ام به حسابت

 به سمت چشم تو آهم زبانه میکشد اما

 توان شعله ندارد نگاه بی تب و تابت

 خیال مرگ نبافی برایم از سر گیسو

 خدا نکرده گلویم نمی رسد به طنابت

 مرا تمام مرا ریخت وخاک گور مرا بیخت

 ببین چه بر سرم آورد جنون خانه خرابت

 خلاصه تیره نمانی و گر نه تیره بیایند

 دو دسته مرغ ابابیل شبی برای عذابت

 ولی به صرف رسیدن اگر پری بتکانی

 پرنده ها همه هستند وسیله های شتابت !